Ήξερε την αλήθεια!

Όταν ήμασταν παιδιά, την 10ετια του 80, αυτά τα ωραία χρόνια, στο Λεωνίδιο οι παρέες ήταν αλλιώς.
Τα απογεύματα μετά το σχολείο μαζευόμασταν όλα τα παιδιά από κάθε γειτονιά  για να αρχίσει το παιχνίδι. Μπάλα, Τσοκάκι, Πόλεμος, κλπ.
Ένα από τα παιδιά της παρέας μας ήταν και ο Μπάμπης!
Τρελός με τον Ολυμπιακό...
 Ήξερε όλους τους παίχτες, όλα τα αποτελέσματα, την ιστορία του Ολυμπιακού και τον θαυμάζαμε γ αυτό!
Ο Μπάμπης είχε άρρωστο τον πατέρα του για πολλά χρόνια. Η μάνα του και τα αδέρφια του τραβούσαν το δικό τους αγώνα!
Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε, χαθήκαμε...
Ο Μπάμπης έχασε τον πατέρα του, η οικογένεια μεταφέρθηκε στην Αθήνα.
Η αγάπη για τον Ολυμπιακό μεγάλη, κάθε αγώνα παρών, μέσα έξω.
Τα καλοκαίρια ερχόταν λίγες μέρες στο Λεωνίδιο με την μάνα του.
Η αρρώστια βρήκε και τον Μπάμπη, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο και ποιο σοβαρά.
Ένα μεσημέρι συνάντησα τον παιδικό μου φίλο σε ένα καφέ στο Λεωνίδιο, ήταν και η τελευταία φορά που τον είδα.
Προσφέρθηκα να τον κεράσω έναν καφέ, δεν ήθελε.
Των ρώτησα γιατί?
Μου απαντάει. Δεν θέλω να με κερνάς γιατί με βλέπεις ετσι και με λυπάσαι, αλλά γιατί με αγαπάς...
Του λέω. Όχι σε κερνάω γιατί σε αγαπάω, ήμαστε φίλοι, μεγαλώσαμε μαζί και έχω καιρό να σε δω!
Εκεί βούρκωσε και μου λέει. Δεν μ αγαπάει κανένας, Μόνο η Μάνα μου!
Αυτή μαλώνω, φωνάζω, πικραίνω, στεναχωρώ... Αυτή με κοιτάει τώρα που δεν μπορώ, όπως κοίταξε και τον πατέρα μου τόσα χρόνια! Ξέρεις μου λέει πόσους φίλους είχε ο πατέρας μου? Πολλούς, όταν αρρώστησε τον ξέχασαν όλοι.
Έτσι και γω, τώρα με βλέπεις, αν πέσω κάτω θα με ξεχάσεις και συ όπως όλοι! Μόνο η μάνα μου θα με κοιτάξει!
Ήξερε την αλήθεια!
Σήμερα αποχαιρετίσαμε τον φίλο μας, λίγοι στο Λεωνίδιο ήξεραν ότι αυτό το παιδί ζει, ελάχιστοι είχαν περάσει να τον δουν, όπως και τον πατέρα του!

(Ένας φίλος, που τελικά, ποτέ δεν πήγε να τον δει!)
Καλό ταξίδι φίλε!