Έγκι το γραφτέ ένι αφιερουτέ τού Τσελιγγάδε τού Τσακώνιχοι τόποι.
Γιά ετήνοι π'επεράκαϊ, γιά ετήνοι π'είνι ωγί, τσαί σ'έτεοι πέ θά μόλωϊ
Σά μόλει ά ούρα Χάρε μι
τόν Άδη νά καμπάου
νιά χάζη ποίε μι ατσά
νιά άϊδα νά μί δίρε
τάς το τζελί τό κακουτέ
μιτσά κραΐα άφε
τζ'εζού πουλάτζι να ναθού
τσαί νά μπαΐου τάτσου
νά ζάου τού σίνοι του ψελοί
τσαί πραγιανά νά ζάου
νά ο(ράου) τά χκινοπρούατα
τσαί τού Τσοπαναραίοι
νά νιάου τά κουδούνια σου
τά γλυκοτσόκανά σου
ν'αφουγκριαστού τό βέαγμα
απ'τά εριφόβανά σου
νά ο(ράου) κιά σειν' νέμουντε
τσαί κιά σ'είνι αρούντε
κιά ύο είνι χοντέκουντα
τσαί κιά ειν'αλικοκίχουντα
από τού σίνοι του ψελοί
να ζ'άγναντέψου πέρε
κατούνε τσαί τσοπάνηδε
να ζήου δύρ αμέρε
τσ' ύστερα πάλι Χάρε μι
βάλε μι τό τζελί μι
μά τά κραΐα άφενι
κιάς ξέρου κάπε αμέρα
σά θά ντ'αλήου Χάρε μι
τσέ νιάκα τσαί τσ'οράκα
θά μί ξαναπολύερε
οπά πέ ξαναζάκα.
Νικόα Σκαντζιό τού Λία τσαί τά Ερήνη
Άγουστε 2005
..............................
Το παρόν κείμενο(ποίημα) είναι αφιερωμένο στους ταπεινούς και ελεύθερους βοσκούς της Τσακώνικης Αρκαδικής γής.
Σ'αυτούς που πέρασαν, σ'αυτούς που είναι εδώ και σ'αυτούς που θ'άρθουν !
Σάν έρθει η ώρα Χάρε μου
στόν Άδη όταν κατέβω
θέλω μιά χάρη σου ακριβή
μιά άδεια νά μού δώσεις
μές τό κελί πού θέ νά μπώ
μικρό φεγγίτη άσε
πουλί να γίνω καί νά βγώ
στόν πάνω κόσμο ν'άρθω
νά βγώ στίς ράχες στά βουνά
καί στά παλιά λημέρια
νά δώ τά γιδοπρόβατα
και τούς τσοπαναραίους
ν'ακούσω τά κουδούνια τους
τά γλυκοτρόκανά τους
ν'αφουγκραστώ τό βέλαγμα
απ'τ'αρνοκάτσικά τους
νά δώ πούθε τά βόσκουνε
καί πού τά λημεριάζουν
νά δώ πού πίνουνε νερό
καί πού ξεχειμωνιάζουν
νά κάτσω σέ βουνόπλαγο
καί ν'αγναντέψω πέρα
κοπάδια καί τσοπάνηδες
νά ζήσω μιάν ημέρα
κι'ύστερα πάλι Χάρε μου
ξανά θανάτωσέ με
μά τόν φεγγίτη άστονε
πού ξέρεις κάποια μέρα
σάν θά καθίσω καί σού πώ
τί άκουσα, τί είδα
μπορεί μονάχος νά σκεφτείς
κι'άδεια ξανά νά δώσεις
Νικόλαος Σκαντζός του Ηλία καί τής Ειρήνης
Αύγουστος 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου